Mijn naam is Seb.
In 1992 werd mijn jeugd plots en definitief stopgezet door twee hersentumoren. Lange periodes van bestraling en revalidatie hebben de tumoren doen verdwijnen, maar ze hebben tegelijk wel heel erg veel schade aangericht.
In 2017 werden mijn paradigma’s weer door elkaar gehaald door een herseninfarct. Ik kan nu bij momenten mijn eigen handtekening niet meer zetten, heb een constante zeurderige tot hevige hoofdpijn, evenwichtsproblemen en ben dus zo mogelijk nòg “lomper” geworden.
Op 8 december 2022 werd mijn isolatie met de buitenwereld nog groter toen ik op een paar uren tijd mijn hele linkse gehoor en evenwicht verloor. Mijn slechte oor werd mijn enige oor.
Ook van deze nieuwe zoektocht naar een leefbaar leven zal ik jullie hier op de hoogte proberen houden.
Meer dan dertig jaar na mijn eerste letsels merk ik dat ik – traag en weerbarstig – een aantal strategieën heb ontwikkeld, waarvan ik graag al vroeger kennis had gehad. Ik heb geen oplossingen, maar misschien is mijn verhaal voor iemand herkenbaar.
Sebastien Vanblaere