Mijn eerste gedachte was, dat er zoals al zo vaak was gebeurd een eenvoudige obstructie voor mijn trommelvlies was komen te zitten. “Prut”, zeg maar. Een beetje een onvriendelijke NKO arts stuurt mij naar de huisdokter. “want daar heb je toch geen oorarts voor nodig.”
Ik bel een taxi om mij naar de dokter te brengen (ik durf zelf niet rijden in deze toestand) en ik kan door de vertigo bijna de deur van de auto niet in. Zo draaierig was ik.
De dokter kijkt die vrijdagavond in mijn oor en ziet niets. Het trommelvlies is perfect zichtbaar.
De paniek slaat nu loeihard toe. Als deze situatie permanent wordt zal mijn leven nooit meer hetzelfde zijn. Mijn slechte oor, rechts, uit een eerdere beschadiging, is nu het enige wat ik nog heb.
Dit is een echte ramp.