De nacht van vrijdag op zaterdag 3 februari 24 lig ik hevig te koortsdromen in bed. Ik lig in een kletsnat bed, te snakken naar water. Ik ben te ziek om rationeel te denken aan de pillen die ik moet nemen om uit deze “frenzy” te geraken. Ik kom door mijn diabetes Insipidus in een spiraal van uitdrogen, plassen en drinken. Ik probeer een brik melk uit de doos te halen, zeker drie keer. Ik kan mijn handen niet controleren. Ik geef op.
Als ik opsta merkt mijn vriendin Pris dat er iets met mij aan de hand is en is zo slim om mijn te vragen wat mijn naam is. Ik schiet in de lach, maar kan haar niet antwoorden. Er ontstaat een soort deurenkomedie en ze probeert mij aan te kleden. Naar verluidt zou ik een trainingsbroek over mijn hoofd hebben proberen trekken als een trui. Ik ben heel onrustig en kan amper lopen zonder te vallen.
Ik ben plots terug een vierjarige.
Plots zit ik in een ambulance die mij naar de spoed op het UZ brengt.
Eens in het ziekenhuis vragen de dokters meermaals naar mijn naam, mijn geboortedatum en de datum. Ik kan de antwoorden niet vinden. Neuroloog toont mij een stylo, maar ik kan hem niet beschrijven. Geen kleur, geen functie, niets.
Ik heb vage herinneringen aan een NMR of andere scan die ze genomen hebben. In mijn geval moeten de dokters natuurlijk eerst uitmaken of er weer iets met mijn hersenen aan de hand is.
Ik weet niet precies meer wanneer maar ik krijg eindelijk een baxter vol cortisone. Ik klaar voorzichtig terug wat meer op. Dat was dus het belangrijkste probleem.
Ik krijg nog een ruggenmergpunctie en moet een half uur beweegloos blijven liggen, maar dat lukt amper. Steeds vraag ik naar water door mijn meer en meer ontspoorde hormonen.
Ik krijg uiteindelijk een glazen kolf om in te plassen, wat oplucht.
Na meer dan twee uur word ik naar een kamer gebracht op de afdeling neurologie.
Uit de tests van de hersenen kwam uiteindelijk gelukkig geen slecht nieuws.
Dit was mijn eerste echte Addison crisis. Griezelig.
Een dikke bedankt aan mijn liefje Pris, die de moeilijke beslissing heeft genomen om de ambulance te bellen.
Het komt allemaal omdat de bijnieren te weinig hormonen aanmaken. Bij koorts, ziekte of grote geestelijke stress maakt een gezond lichaam extra cortisol aan; bij patiënten met bijnierschorsinsufficiëntie is dat niet mogelijk en daarom moet in die gevallen extra hydrocortison worden ingenomen of ingespoten.
Gebeurt dat niet, dan ontstaan klachten van misselijkheid, braken en buikpijn en vervolgens een levensbedreigende situatie van lage bloeddruk, lage bloedsuikers, mineraalstoornissen en coma, de zogenaamde Addisoncrisis. In het ergste geval met de dood tot gevolg. Een injectie met hydrocortison voorkomt dat patiënten met bijnierschorsinsufficiëntie in een levensbedreigende situatie terechtkomen.
uit: https://www.pfizer.nl/ziekte-van-addison/de-ziekte-van-addison-wat-het