De symptomen die ik ervoer tijdens de minuten van de eerste CVA, lijken wel in mijn lichaam gegraveerd. Het is alsof dit scenario het brein zo heeft getekend, dat het steeds opnieuw wordt afgespeeld. Nooit te pas, altijd te onpas. Irritatie aan het oog, temperatuurverschillen in de ledematen (één gloeiend warme voet en één ijskoude), dubbelzicht en evenwichtsverlies, vallen, controleverlies. Alsof ze als muziek in ponskaarten gesneden zijn en constant door de pianola worden afgespeeld. Deze voortdurende stress-symptomen negeren en “overschrijven” met de wetenschap (eigenlijk hoop) dat het niet gevaarlijk is wat ik doormaak, hoogstens uiterst oncomfortabel, kost hopen energie, maar het gaat wel steeds beter.
