Vandaag vier jaar geleden, werd mijn namiddag onderbroken door een eerste herseninfarct, thuis in de zetel. Een hele hoop lichamelijke signalen en tonnen angst en onbegrip, overmanden mij. Ik wist plots niet meer hoe de eenvoudigste dingen, zoals een douchegordijn, werkten. Ik liep de trap op, in vol vertrouwen dat – zoals altijd, mijn benen mij zouden dragen, maar die dag viel ik er lossendoor, alsof ze niet bestonden.
Alles langs de rechterkant van mijn lijf was zwaar verstoord en behoorde mij schijnbaar niet langer toe.
Eenmaal in het ziekenhuis (dank je schat om aan te dringen), komt de teller op ongeveer 5 infarcten, waaronder ééntje ’s nachts en eentje dezelfde dag, waarna ze mij tijdens het infarct in de de NMR-scanner stoppen.
Wat voorheen levend weefsel was op foto 1, was dood op foto 2.
Het was heftig, heel heftig.
De dag dat ik weg zou mogen uit het ziekenhuis, klopte onverwacht mijn hele lievelingsklas op de ziekenhuisdeur.
De zoetjes! Doodgebleit. <3
Bilan ?
Bloedverdunners en cholesterol-pillen. 🙁
Schrijf niet goed meer. Zo mogelijk nog lomper dan voorheen, heel slecht evenwicht. Koppijn. Slechthorender.
Gestopt met drinken.
Ik heb wel al heel veel trucjes en technieken geleerd, inzichten bedacht die ik graag al wat vroeger had gehad.
Als we nu eens beleefd en vriendelijk inzichten zouden kunnen delen.
Daarom ben ik nu aan het programmeren aan een website voor mensen zoals ik: breinbreuk.be.
Hopelijk heeft de wereld daar later iets aan.