De term “gebeurtenissen” staan hier gewoon voor korte, losse gedachten, beschrijvingen van evenementen, verhalen.
-
Addison crisis
De nacht van vrijdag op zaterdag 3 februari 24 lig ik hevig te koortsdromen in bed. Ik lig in een kletsnat bed, te snakken naar water. Ik ben te ziek om rationeel te denken aan de pillen die ik moet nemen om uit deze “frenzy” te geraken. Ik kom door mijn diabetes Insipidus in een…
-
Geruis van je brein
Het is moeilijk te beschrijven hoe het is om nooit meer rust en ontspanning te vinden. Ergens in mijn twintigerjaren werd ik mij voor het eerst bewust dat stil liggen in bed, niet noodzakelijk stilte in mijn hoofd betekende. Is dit nu echt stilte? En waarom hoor ik nog vanalles? Het was snel duidelijk dat…
-
Eénzijdig doof worden 04
Die maandag in de spoed van het OLV in Aalst is wellicht de zwaarste dag uit mijn leven. Ik word in een wachtzaal geplaatst naast de klapdeur van de spoed, die elke zoveel minuten open klapt met een luide knal. Het is ondertussen een ijskoude dag en de wind kruipt in mijn botten. Uiteindelijk zal…
-
Eénzijdig doof worden 03
Die vrijdag na de huisdokter bel ik met de grootste doortastendheid van mijn hele leven naar het OLV ziekenhuis in Aalst. Daar hebben ze een hyperbare zuurstoftank die plotse doofheid kan herstellen. Ik weet dat, want ik ben in 2017 veeeel te laat naar die tank gestuurd. Twee weken, in plaats van twee dagen. Uiteraard…
-
Eénzijdig doof worden 02
Mijn eerste gedachte was, dat er zoals al zo vaak was gebeurd een eenvoudige obstructie voor mijn trommelvlies was komen te zitten. “Prut”, zeg maar. Een beetje een onvriendelijke NKO arts stuurt mij naar de huisdokter. “want daar heb je toch geen oorarts voor nodig.” Ik bel een taxi om mij naar de dokter te…
-
Eénzijdig doof worden 01
Op donderdag 8 december 2022 ben ik op een paar uur tijd mijn volledige linkse gehoor en evenwichtsorgaan verloren, op een paar uur tijd. Op die griezelige dag vraagt mijn kinesist mij voor het eerst ooit, om de oefeningen te doen die bepalen of je een herseninfarct doormaakt (aanraken van de neus). Ik viel uit…
-
Alarmsignalen
De symptomen die ik ervoer tijdens de minuten van de eerste CVA, lijken wel in mijn lichaam gegraveerd. Het is alsof dit scenario het brein zo heeft getekend, dat het steeds opnieuw wordt afgespeeld. Nooit te pas, altijd te onpas. Irritatie aan het oog, temperatuurverschillen in de ledematen (één gloeiend warme voet en één ijskoude),…
-
Onbegrip
Vandaag kwam ik plots tot het besef dat mijn lichamelijke tekortkomingen quasi altijd worden geïnterpreteerd als slechte wil.Ik kan daar niet kwaad over zijn, natuurlijk niet, maar het maakt voor mij veel dingen heel moeilijk. In de eerste plaats heb ik zo goed volledig onzichtbare symptomen. Mensen vergeten dat.
-
Excuseer
Soms lijkt het alsof 80% van mij mails en andere communicatie enkel dient om mij te excuseren voor verwachtingen die ik niet heb kunnen waarmaken, afspraken die ik niet heb gehaald of belangrijke boodschappen die mij zijn ontgaan.Ze overschaduwen heel erg wat wel goed gaat. Mensen denken aldoor dat ik lui ben en van slechte wil.
-
Gespleten ervaringen
Toen de CVA net gebeurd was merkte ik dat heel erg als ik een gitaar in de hand nam: er was geen enkele verbinding meer tussen de linker- en rechterhand. Gelukkig heeft de hersenplasticiteit veel dingen weer beter gemaakt, maar af en toe wordt ik er nog eens mee geconfronteerd.
-
Emmer
In de aanloop tot mijn eerste ziekte, begin 1992 dronk ik meer en meer water. Ik dronk de hele tijd, dag en nacht. Wat ik dronk plaste ik 30 seconden later terug uit, om onmiddellijk daarop weer het waterglas te gaan vullen. Op een gemiddelde dag dronk ik meer dan 10 liter water. Een emmer.
-
Koffiezetten
Simpele dingen als koffiezetten zijn soms een hele uitdaging voor mij. Zeker omdat ik het meestal in een nog half-slapende toestand moet doen. Een klein lepeltje, vol met fijn donker stof in een witte keuken voorzichtig naar een naar achter geschoven bijna onzichtbare filter brengen? Een klein spasme kan grote gevolgen hebben 🙂
-
Facebook post
Vandaag vier jaar geleden, werd mijn namiddag onderbroken door een eerste herseninfarct, thuis in de zetel. Een hele hoop lichamelijke signalen en tonnen angst en onbegrip, overmanden mij. Ik wist plots niet meer hoe de eenvoudigste dingen, zoals een douchegordijn, werkten. Ik liep de trap op, in vol vertrouwen dat – zoals altijd, mijn benen…