Facebook post
Vandaag vier jaar geleden, werd mijn namiddag onderbroken door een eerste herseninfarct, thuis in de zetel. Een hele hoop lichamelijke signalen en tonnen angst en onbegrip, overmanden mij. Ik wist plots niet meer hoe de eenvoudigste dingen, zoals een douchegordijn, werkten. Ik liep de trap op, in vol vertrouwen dat - zoals altijd, mijn benen mij zouden dragen, maar die dag viel ik er lossendoor, alsof ze niet bestonden.