Toen de CVA net gebeurd was merkte ik dat heel erg als ik een gitaar in de hand nam: er was geen enkele verbinding meer tussen de linker- en rechterhand.
Gelukkig heeft de hersenplasticiteit veel dingen weer beter gemaakt, maar af en toe wordt ik er nog eens mee geconfronteerd.
Wat niet actief onthouden wordt, verdwijnt.
In het Duits heet opslaan "speichern", wat ik een mooi woord vind.
Je spijkert alledaagse dingen actief en bewust aan je muur vast.
Ik ben mijn liefje Pris onwaarschijnlijk dankbaar dat ze mij heeft gepusht om te revalideren: blokjes verplaatsen, motoriek, lengtes zwemmen, spreekoefeningen,… Ze liet mij toe om potten te breken, maar liet mij niet toe om mij erbij neer te leggen en ermee te stoppen.
Stofzuigen, en andere luide dingen als gras afrijden, gaan voor mij veel beter met industriële gehoorbescherming.
Vandaag vier jaar geleden, werd mijn namiddag onderbroken door een eerste herseninfarct, thuis in de zetel. Een hele hoop lichamelijke signalen en tonnen angst en onbegrip, overmanden mij. Ik wist plots niet meer hoe de eenvoudigste dingen, zoals een douchegordijn, werkten. Ik liep de trap op, in vol vertrouwen dat - zoals altijd, mijn benen mij zouden dragen, maar die dag viel ik er lossendoor, alsof ze niet bestonden.
